Recensie Soulsister

Samen hebben ze de kaap van de 110 al overschreden en toch hadden Jan Leyers en Paul Michiels de energie van een stel jonge veulens. Zelfs na een tour van 38 concerten in 10,5 week zat de sleet er nog niet op. De heren hadden, net als het publiek, duidelijk zin in dit uitverkochte slotconcert. Soulsister bestond voor de gelegenheid niet uit 12 man zoals in de hoogdagen van de groep, maar was herleid tot de kern: Jan Leyers en Paul Michiels. En ze lieten er geen twijfel over bestaan: zij vormden de sound van de groep en hebben de stiel duidelijk nog niet verleerd. De minimale bezetting leverde trouwens het ideale excuus om verschillende van hun hits eens in een ander arrangement te spelen en met succes.

De heren staken ineens goed van wal met “The way to your heart”. Het stevige ritme van dit nummer maakte het publiek al ineens wakker en er werd duchtig meegezongen. De eerste nostalgische gevoelens naar de late jaren ’80 kwamen opwellen en er zouden er die avond nog komen.

Al vanaf het begin viel de ontspannen sfeer op het podium erg hard op: de mannen van Soulsister hadden er duidelijk zin in. Jan en Paul moeten zich al lang niet meer bewijzen en dus was er tijd om tussendoor grapjes te maken of om op mekaars kap te zitten. Wanneer Paul Michiels bij aanvang van “Like a mountain” ergens een verkeerde instelling op de synthesizer had staan, was Jan Leyers heel snel met: “Onze manager zei:”Speelt af en toe een fout, dat houdt het menselijk.” We hebben dan maar overlegd om dat in de eerste helft te doen, dan waren we daar vanaf.” Opmerkingen als deze typeerden de ambiance die er op de scène heerste en dat bepaalde mee de sfeer van het concert.

Buiten het feit dat het sowieso al erg aangenaam was om deze twee heren nog eens een keertje live hun grootste hits te horen spelen, was het vooral leuk om vast te stellen dat die nummers ook in een andere uitvoering overeind bleven. Zo werden voor “Changes” de rollen voor een keertje omgedraaid: Jan Leyers kroop achter de toetsen en Paul Michiels nam de gitaar voor zijn rekening. Wanneer dit nummer op zo’n manier van al zijn franjes ontdaan werd, kwamen de stemmen nog beter tot hun recht en kon je niet meer ontkennen dat Jan en Paul echt wel de klank van Soulsister bepaalden. Het resultaat was een erg romantische ballade waar de tekst nog meer aandacht kreeg dan in de originele versie.

Ook “Through before we started” kreeg een minimalistisch jasje. Jan Leyers zorgde voor een beetje basgitaar, maar daar bleef het dan ook bij. Dit maakte dat het nummer bijna a capella gebracht werd en op deze manier dus mijlen ver verwijderd stond van de poprock versie uit 1990. Als kroon op het werk zorgde Paul Michiels op het einde nog voor een klein stukje mondharmonica. En zo werd opnieuw het bewijs geleverd dat een goed nummer niet veel tierelantijntjes nodig heeft. Schoonheid in eenvoud.

Niet alle nummers werden intimistisch. Er mocht gelukkig ook een stevig stukje gerockt worden zoals bij “Like a mountain” en “Ain’t that simple”. “Old school lovin’” was zelfs onvervalste rock-’n-roll waarbij Jan Leyers zich duchtig mocht laten gaan op zijn elektrische gitaar en Paul Michiels met stevige aanslagen inbeukte op zijn elektronische piano.

Er was zelfs plaats voor een streepje jazz. Jan Leyers nam zijn Gibson 335 ter hand en Paul Michiels zijn mondharmonica. Om te bewijzen dat hij, mits veel oefenen, misschien in de voetsporen van Toots kan treden, speelde hij even een stukje van “Bluesette” om dan toch maar “Why would I” in te zetten. Deze keuze van instrumenten gaf het nummer een totaal ander ritme en een andere klank mee dan het origineel, maar het werkte wel. Het werd een combinatie van jazz en blues die vooral gedragen werd door de speciale klank van Pauls stem. Opnieuw viel het op hoe goed Jan en Paul op mekaar ingespeeld waren en hoe goed die stemmen samen klinken. Een verrassende, maar mooie uitvoering.

Slechts één nummer viel een beetje uit de toon in dit concert, maar dat was enkel omdat het geen nummer was van Soulsister, maar van Lady Gaga. Speciaal voor zijn kleinste kind, speelde Paul Michiels zijn interpretatie van “Paparazzi”. Hij nam daarvoor plaats achter de zwarte vleugelpiano en werd slechts hier en daar een beetje ondersteund met wat elektrisch gitaarwerk van Jan Leyers. Eerlijkheid gebied om toe te geven dat het best wel een geslaagde versie van dit nummer werd. De typerende hoge stem van Paul deed haar werk terwijl zijn vingers over de toetsen gleden. Pas op het einde van het nummer maakte hij er min of meer een parodie van, maar dan nog bleef het leuk klinken.

Na nog een hele resem hits, een stevig applaus, een staande ovatie en enkele toegiften kwam er met “Fallen angel” dan toch echt wel een einde aan deze concertreeks. Jan Leyers en Paul Michiels bewezen dat de muziek van Soulsister tijdloos is, ongeacht in welk arrangement ze gespeeld worden, en dat ze zich op het podium nog altijd als een vis in het water voelen.

Op 28 oktober 2011 staan ze opnieuw in de Roma.

< Sascha Siereveld >

De setlist:

Deel 1:

1.       The way to your heart

2.       Wishing

3.       Lifetime

4.       Sign of emotion

5.       Changes

6.       Like a mountain

7.       Last call

8.       Ain’t that simple

9.       Paparazzi

10.   Downtown

11.   Broken

Deel 2:

12.   Trough before we started

13.   Back in a minute

14.   Heaven sent you here

15.   Old school lovin’

16.   Pretty bad news

17.   Why would I

18.   Simple rule

19.   Locks and keys

20.   Company

21.   Land of broken shadows

Bis:

1.       Tell me what it takes

2.       Call it love

3.       Fallen angel